Meestal is Zoons vaste verzorgster al naar huis tegen dat ik hem ga halen. Er zijn op dat uur al wat minder kindjes en dan worden de groepjes samengezet en kunnen sommige verzorgsters al naar huis.
Zo zag ik maandag en dinsdag dus telkens de verzorgster van een ander groepje en niet degene die Zoon ’s middags in zijn bedje had gelegd.
De verzorgster op maandagavond wist te vertellen dat hij goed had gegeten (wat mij nu even niet interesseert!) en goed geslapen. Toen ik vroeg of hij zonder tut had geslapen, viel ze uit de lucht.
Zoon was gelukkig wel zo eerlijk om te zeggen dat hij wel met tutje had geslapen. Hij wou zelfs helemaal geen grote jongen zónder tut meer zijn, hij was een kleine jongen mét tut.
Thuis probeerden we hem terug op te peppen, en na het maken van zijn trein-wagon die hij had verdiend omdat hij ’s nachts wel zonder tut had geslapen, wou hij toch wel weer een grote jongen zijn.
Hoewel hij dus niet meer naar zijn tut heeft gevraagd, heeft hij er toch bijna 3 uur over gedaan om in slaap te vallen die nacht (van 20u tot 22u40). En telkens maar pipi doen, zielig wenen, verhaaltjes voorgelezen, boos geworden, terug even laten opstaan… Het was uiteindelijk de preek dat mama nu genoeg had geholpen en dat Zoon nu mama moest helpen door flink te gaan slapen, die het hem deed.
Dinsdagmorgen was hij nog steeds enthousiast. We hadden hem beloofd dat hij de laatste wagon van zijn trein mocht maken als hij zijn tutje in de creche in de vuilbak zou gooien en zonder zou slapen. En hij wist het nog hoor!
De verzorgsters in de creche wilden het tutje echter niet in de vuilbak laten gooien. Ze geloofden nooit dat het zou lukken. Dus nam papa de tut zelf mee en zei tegen Zoon dat papa ze wel in de vuilbak ging gooien.
Toen ik ’s avonds aan Zoon vroeg of hij van zijn verzorgster een tut had gekregen, antwoordde hij héél boos: “Néé mama! Tutje in vuilbak!”
De oppassende verzorgster kon effectief bevestigen dat hij zonder tut had geslapen!
“Bravo Zoon, dat is héél flink van jou!”
“Dankuwel mama”, antwoordde hij superbeleefd :-) “Gaan naar papa, bruine trein maken he”, had hij ook nog onthouden.
Om het eeuwig rekken van slaaptijd ’s avonds in te perken, had ik een pot (M&M’s met) nootjes op zijn kast gezet. Hij kreeg er 2 nu, en de rest waren voor morgenvroeg. Maar elke keer mama of papa moest binnenkomen, zouden wij een nootje opeten en waren er minder voor Zoon.
Na 5 minuten moest hij al pipi doen. Pluim ging zijn kamen binnen en het eerste wat Zoon zei: “Papa nootje eten he!”, met een grote glimlach. Het leek alsof mijn idee niet zo geslaagd was, maar de rest van de avond hebben we hem toch niet meer gehoord!
Zou hij nu echt definitief van zijn tut verlost zijn? Ik zou er toch geruster in zijn als de creche er ook wat meer achterstond…
Fikachu 