Tijdens het familie-uitstapje, liep hij een beetje tussen iedereen door. Ineens viel zijn oog op de getatoeëerde benen van een nonkel die hij niet regelmatig ziet.
“Kijk mama, vuil!”, riep hij luid.
Wat was ik blij dat hij het over een familielid had, en niet over een wildvreemde mens!
In de auto, tijdens de lange autorit, speelde hij met de iPad. Het spelletje was een poes die met een hoog stemmetje alles nazegt wat je zelf zegt.
Toen Zoon moest hoesten, hoeste de poes ook na.
“Nee poes! Handje voor de mond!”, riep hij verwijtend naar de iPad.
Hij zou die computer-poes eens gaan leren dat je je handje voor je mond moet houden als je hoest :-)
Fikachu 