We hebben Zoons tutgebruik al een paar keer herleid tot enkel ’s nachts, maar vroeg of laat werden we daar weer wat lakser in, en voor je het weet zat hij weer hele dagen met zijn tut in zijn mond.
Toen de dokteres van Kind&Gezin zei dat zijn tandjes naar zijn tut stonden, speelden we met het idee om voor de korte pijn te gaan.
Toen we na een daguitstapje zaterdag naar huis reden en Zoon zijn tutje vroeg, besloten we spontaan dat we zouden proberen om zijn tut helemaal weg te laten. We vertelden aan Zoon dat hij nu een grote jongen was en kon slapen zonder tutje. We passeerden een speelgoedwinkel die nog open was, en lieten Zoon een speelgoedje uitkiezen dat hij zou krijgen als hij een nachtje zonder tutje kon slapen. Het werd de lego-trein van Toy Story.
Maar Zoon zou Zoon niet zijn, als hij de regels niet lichtjes aanpaste:
Tutje in de vuilbak gooien, dán treintje rijden en dán slapen zonder tutje.
Aangezien de trein toch uit 1 locomotief en 3 wagonnen bestaat, maakten we een compromis: tutje in de vuilbak, 1 wagon maken, en dan per nacht zonder tut een extra wagonnetje maken.
Toen we thuiskwamen, gaf Zoon nog een laatste kusje op zijn tut en gooide ze in de vuilbak.
“In de grijze zak, he mama, niet in de blauwe zak he?”
Jaja, hij kent de regels van het afval sorteren :-)
Vervolgens ging hij aan tafel zitten om met papa zijn treintje te maken. Pluim legde alle stukjes op een rij, volgens kleur en grootte, en Zoon zocht naar de stukjes die op het plannetje staan. Meestal plaatste Pluim het stukje op de juiste plaats, maar soms wou Zoon het zelf doen.
Als hij er echt zin in heeft, kan Zoon al goed lego bouwen!
En toen begon die zware eerste nacht zonder tut…
Hij ging flink zijn bedje in, met zijn nieuwe treintje en de belofte dat hij morgenvroeg nóg een treintje mocht maken. We lazen samen het boekje van Leon zonder tutje, en dan ging Zoon slapen zonder tutje, zoals mama, en papa, en bompa, en …
Maar zodra ik de kamer uitwas, begon hij te vragen naar zijn tut. Niet hysterisch wenend, maar met een zielig, meelijwekkend stemmetje.
Ik ging nog 2 keer zelf uitleggen wat een grote jongen hij was, en daarna ging papa het nog eens uitleggen, en uiteindelijk is hij dan zonder tut gaan slapen!
’s Morgens was het eerste wat hij zei: “Nu mag Zoon treintje maken he?” :-)
Bij zijn middagdut heeft hij dan nog 1 keer naar zijn tutje gevraagd, maar dan toch weer flink gaan slapen.
’s Avonds heeft hij slaaptijd wel anderhalf uur(!) gerekt: 4 keer pipi doen, zijn melk nog eens opnieuw opwarmen, nog een boekje lezen, zijn weekplanning tot in het oneindige overlopen… Maar geen enkele keer vroeg hij naar zijn tut!
Vandaag komt de 2de grote test in de creche. Bij mijn weten slapen alle andere kindjes daar ’s middags nog met een tutje en zal hij de enige zijn die zonder tutje zou moeten slapen.
Maar hij vertelde vanmorgen toch al heel flink aan de verzorgsters dat hij zijn creche-tutje óók in de vuilbak zou gooien!
Wordt vervolgd…
Fikachu 