De zwemlesjes die hij in groep volgde tijdens de laatste vakantieweek waren plezant, maar echt leren zwemmen heeft hij natuurlijk niet. Zoals ik ook niet verwachtte.
Het was wel duidelijk merkbaar dat hij de eerste les tijdens schoolslag (met zwemvest en plankje, enkel met benen schoolslag zwemmen) totaal niet vooruitkwam, en na 3-4 lesjes wel.
Een week later kwamen we in de zwembadkleedkamergangen een klasgenootje van Zoon tegen die wachtte op de zwemleraar voor zijn privélesje. Hij kon wel al zwemmen, zei de vader, maar het mocht nog wat beter.
“Zoon kan nog niet zwemmen”, antwoordde ik, “wij komen gewoon wat ploeteren.”
“Ik kan toch wel zwemmen?”, zei Zoon wat later tegen mij.
“Mja, een beetje. Maar echt zwemmen is van hier tot aan de overkant (van het kinderbad, +-10m) zwemmen zonder je voeten aan de grond te zetten en toch af en toe boven water kunnen ademen.”
Zoon sprong het water in en voegde de daad bij het woord: zonder zijn voeten op de grond te zetten, zwom hij hondentrappelgewijs naar de overkant, waarbij hij afwisselend zijn hoofd boven en onder water hield!
Waarna ik meteen mijn woorden introk: hij kan wel degelijk zwemmen. Geen schoolslag of crawl, maar een slag die duidelijk ook werkt.
In hetzelfde zwembaduurtje kon hij ineens ook op zijn rug drijven zonder onder water te zakken en lichtjes voortbewegen als hij met zijn voeten trappelde. Hij die 2 maanden geleden nog niet met zijn oren in het water durfde, of jankte als er een druppeltje water in zijn neus kwam.
Als ze er klaar voor zijn gaat het ineens snel?
Fikachu 