Bloemen en zand

Nog een laatste keer een weekendje ontspannen voor de trouw, dat was het idee.
Behalve dat we geen enkel weekendje volledig vrij meer hadden toen we aan het ontspannen weekendje dachten.
Even probeerden we nog de fotoshoot van vorige week te verplaatsen, tot bleek dat dat Valentijnsweekend was en alles al volgeboekt was. En naar goede gewoonte communiceren wij zo'n dingen met onze fotograaf alvorens te checken naar de reeële mogelijkheden. Ook hier wisselden we dus meer dan 1 mailtje à la “Kunnen we niet het weekend erop afspreken?” en “Bij nader inzien toch liever het weekend ervoor…” (Dat is bij deze dan ook weer opgehelderd).

Het weekendje weg werd dus 1 overnachting in Oostende.
's Morgens hadden we nog eerst een afspraak met onze geweldig enthousiaste bloemist. Toen we hem enkele weken geleden de eerste keer aanspraken over ons huwelijk, hebben we enkel gezegd dat we witte en rode rozen wilden in het bruidsboeket. Het enige wat hij nog vroeg was of we voor romantisch of modern wilden gaan. We kozen voor romantisch, en de rest heeft hij er helemaal bijverzonnen. “Een gesloten, compact boeket met een bodem van en wat afhangend .”

Na een kwartiertje foto's zien, gingen we samen naar de kerk om ter plekke de mogelijkheden te bekijken. De kuisvrouw was daar om de deur voor ons open te doen en tegelijk de kerk te kuisen, en daardoor hadden we eindelijk de gelegenheid om de vragen waarvoor de pastoor nooit tijd wil maken aan haar te stellen. Zoals hoe de stoelen bij andere trouwen worden gezet, of de paaskaars dichterbij mag, hoelang de stellingen nog rond de kerk gaan staan, etc…
Toen uiteindelijk bleek dat de kuisvrouw Pluim zijn ouders kent, waren we ineens een heel stuk geruster in onze mis (ervanuitgaande dat ze wel wat invloed heeft op de pastoor ook…).

De bloemist liet ondertussen zijn fantasie de vrije loop en versierde in gedachten het altaar, de lezer en de paaskaars. Hij had uiteindelijk 2 geweldige ideeën waaruit wij er 1 kozen.
Hij zal in hoogsteigen persoon de hele kerk versieren die ochtend, in tegenstelling tot andere bloemisten waar we de bloemstukjes mochten gaan afhalen en zelf in de kerk leggen.

Na de uitgebreide bespreking met de bloemist, vertrokken we richting Oostende waar we tegen 3 uur toekwamen.
We maakten een wandeling door de winkelstraten en gingen uiteindelijk verkleumd terug naar het hotel. Een verwarmend badje later gingen we op zoek naar een restaurantje op de dijk. We herkenden nog het restaurant waar we bijna 2 jaar geleden ook gingen eten, maar omdat we de ingang niet direct vonden, en de mensen ons toch al in het oog hadden, liepen we maar door naar het volgende dat ons aansprak.
De bediening was heel sympathiek, het eten was lekker en we hebben toch al 4 gangen naar binnen gewerkt. Nog 2 meer en we zouden ons huwelijksdiner op krijgen, nog even oefenen dus :)

 

Verloofdenreportage (2)

De uitgebreidere lijst foto’s van zondag staan online (http://www.fotografie-vanimpe.be/blog/?p=148).
Het valt me op hoeveel nauwkeuriger je kijkt naar foto’s van jezelf dan naar foto’s van vreemden. En op sommige foto’s is het verhaal nog af te lezen. Enkele voorbeeldjes:

Aanwijzing van de fotograaf: leg u op het bankje en doe uw ogen toe alsof je ontspannen aan het wegdromen bent.
Ok, ogen toe, klaar.
“Ben je zeker dat je wel goed ligt?” vroeg onze fotograaf nog.
Waar heeft hij het over, dacht ik nog, maar mijn niet-zo-ontspannen blik valt hier inderdaad nog op.

Aanwijzing van de fotograaf: wegkijken van de lens. Het naar-elkaar-kijken hadden we ondertussen al genoeg gehad, dus kwam er een extra aanwijzig dat we in dezelfde richting moesten kijken.
Al poserend voerden we onderling ongeveer volgend gesprek:
“Waar kijk jij naar?”
“Naar die groene boom.”
“Die hoge?”
“Nee, die andere!”
Of
“Naar die veranda-dinges daar.”
“Hu, welke veranda??”

Soms moesten we zo hard wegkijken van de lens, dat ik het niet kon laten om eens te piepen waar onze fotograaf stond en wat hij aan het doen was. Daar dus, foto’s aan het trekken natuurlijk…

Verloofdenreportage

We gingen gisteren op test-fotoshoot met onze fotograaf. “Verloofdenreportage” noemt hij het. Het idee is elkaar al wat beter te leren kennen zodat we minder zenuwachtig voor zijn lens staan op de grote dag.

We hadden met hem al aan het atomium afgesproken nog voor we beslist hadden dat het atomium niet zo'n geweldig idee was. De eerste uitdaging was dus uitleggen dat we daar toch geen foto's wilden trekken en waarom we hem daarvan niet eerder op de hoogte hadden gebracht.
We gingen dat “subtiel” aanpakken. Het gesprek ging als volgt:
Ik: “Hoi Fotograaf, heb je ooit al de binnenkant van het atomium gezien?”
Fotograaf: “Nee…”
Pluim onderbreekt: “Vandaag ook niet!”
Tot daar de subtiliteit dus :)

Gelukkig stond er al zoveel volk aan de ingang aan te schuiven, dat hij volgens mij al een beetje blij was dat hij daar niet tussen moest kruipen. En gelukkig hadden we net zicht op een lelijke rood-blauwe trap zodat hij mijn bezwaren meteen begreep.
We hadden sinds 2 dagen ook een geweldige nieuwe binnenlocatie gevonden. Van het fotografiemuseum in Charleroi dat ze natuurlijk net op dit moment moeten sluiten voor herinrichting, op zoek naar een naaimachine-museum, kwamen we terecht bij mijn stoffenwinkel.
Klinkt gek, maar míjn stoffenwinkel heeft toevallig een geweldig interieur. Met een riviertje, roeibootjes, een loopbrug, zwevend verdiep met veel balkonnetjes, biljart-tafels en de gekste details in de muren en steunpilaren. Bovendien zorgen de kleurrijke stofjes op zich al voor een geweldige achtergrond.
Met deze troeven was Fotograaf het atomium al snel vergeten :)

Voor de fotoshoot van gisteren gingen we echter gewoon naar de nationale plantentuin in Meise. Het was prachtig weer: berekoud maar volle zon. Wie mij kent, weet dat ik mij tegen de kou goed voorzien had met sjaal, handschoenen en oorverwarmers. (De oorverwarmers heb ik uiteindelijk toch maar achterwege gelaten.)
Het gesprek vlotte goed, de grapjes vlogen heen en weer… tot het tijd werd voor de eerste foto's. We zetten ons heel statisch op een bankje, en keken recht in de lens. Met wat aanwijzigen van de fotograaf gingen het snel iets dynamischer, en toen we de champagne ontkurkten ging het nog veel vlotter :)

Het eerste resultaat kan je al zien op zijn blog: http://www.fotografie-vanimpe.be/blog/?p=149
Let vooral op de fel-rode handschoen (je kan er niet naastkijken), en merk op dat het ontbreken van poseertalent van onze kant volledig wordt gecamoufleerd door het fotografeertalent van onze fotograaf :)

Wat is het moeilijkste aan een huwelijk organiseren?

De datum was snel beslist, de zaal snel gekozen, en zelfs over ons misboekje hebben we niet te hard gezwoegd. Over het laatste liedje tijdens de mis hebben we wat langer moeten nadenken, maar we zijn nu wel tevreden over onze playlist.

Nee, het aller-allermoeilijkste is het vinden van een geschikte fotolocatie voor de huwelijksreportage. En dan vooral een binnenlocatie. Want hoe hard ik ook rondbazuin dat er een hittegolf over ons land gaat dwalen in de week van 14 maart, er bestaat nog altijd een kans dat Armand Pien mij niet heeft gehoord en dat het dus toch regent. Of vriest. Of warm is en regen. Of sneeuwt…
Al 2 keer ben ik ergens op een forum het meest fantastische idee tegengekomen, en was ik in de wolken over mijn eigen spitsvondigheid!
De eerste keer ging het over de nationale plantentuin in Meise. Serres vol met groene achtergronden, wat moet een mens nog meer? Maar toen we ter plekke gingen kijken, hadden we toch onze twijfels over de afstand van de parking naar de dichtstbijzijnde serres en de toestand van dat voetpaadje. Vooral met maagelijk witte schoenen met een niet al te breed hakje. In de serres zelf waren we dan niet overtuigd van de actie-mogelijkheden. Telkens dezelfde pose met een andere plant op de achtergond is het ook niet echt.

Mijn 2de nog geweldigere ingeving was het atomium. De paar foto's van de binnenkant van het atomium die op internet staan, zien er leuk uit. Met de grote auteursrechten-waarschuwing op internet was het nog even spannend of het wel toegestaan was om daar foto's te trekken, maar toen dat geen probleem leek, leek onze binnenlocatie eindelijk een feit. En waarschijnlijk waren we zelfs nog redelijk origineel met ons idee!
We stelden onze fotograaf op de hoogte van ons geweldig plan, en gingen daarna pas een kijkje nemen in het atomium…
De bollen zelf zijn veel kleiner en donkerder dan verwacht, ze hangen vol met posters, en de romantische trapjes op de website-foto's zijn herschilderd in lelijk rood en blauw :-s
We vestigden onze hoop nog op de hoogste bol vanwaaruit je een panoramisch zicht over Brussel hebt, maar ook daar was er niets spectaculair.
Dus op 32 dagen van ons huwelijk hebben we nog steeds geen binnenlocatie…

Een ander moeilijk onderdeel is bepalen in welke volgorde iedereen de kerk en gemeentehuis moet binnen- en buitengaan. Vooral om het mij eigenlijk niet uitmaakt. Als iedereen al maar binnen is voor ik de kerk binnenkom, maar blijkbaar willen (schoon)ouders ook hun moment van glorie. Al weten ze zelf dan ook niet meer hoe het éxact moet, maar ze willen wel een officiële volgorde van binnenkomen. En dan denk je: “Geen probleem, daar zijn tradities voor, we nemen die gewoon”. Maar dan blijken er zoveel tradities en variaties op tradities te zijn…

De week in puntjes

+ Pluim die thuiskwam met het oh zo schattige beertje dat ik 2 dagen ervoor eigenhandig  had aangewezen in de winkel. Aangezien 2 dagen lang genoeg is om dat laatste te vergeten, kwam het als een totale verrassing :)

+ het bloesje uit het stofje met de miljoenen pareltjes dat mijn ma had uitgekozen is e-i-n-d-e-l-i-j-k af! Ik heb er een dozijn naalden op kapot gestikt voor ik toegaf dat het enkel met de hand gestikt kon worden. En onderweg raakte ik nog een schouderbandje kwijt zodat ik in totaal 3(!) schouderbandjes met de hand moest naaien. Allemaal voorbij!

– de nachtmerrie in het begin van de week, waarin de pastoor de ganse trouwmis verpeste door de muziek helemaal up te fucken. Het eerste lied was bijvoorbeeld al halverwege nog voor ik toekwam, en het was natuurlijk al gedaan nog voor ik vanvoor was geraakt. Mijn kleed hing nog steeds slechts met een tijdelijk draadje aaneen (zoals in werkelijkheid nog steeds is, maar ik ben natuurlijk wel van plan om daar verandering in te brengen), maar in deze droom hield dat draadje wel stand. Er zijn al andere nachtmerries geweest daarover…

– de microgolf die het begaf en de veel te veel nieuwe modellen zodat we niet weten welk te kiezen. We zijn er bovendien al 2 keer in geslaagd om dan toch een model te kiezen… dat uitverkocht was. De zoektocht gaat dus verder.

– de stress die ik begin te krijgen als ik het aantal dagen op mijn tellertje zie zakken en zakken…

+ de planning die ik door die stress ben gaan opstellen en waaruit bleek dat de laatste 2 weken toch nog maagdelijk leeg zijn

– Collega die constant geluid maakt: van zuchten tot “Néééééééhhh!!” (met haar-uittrekkende gebaren), tot “joehoew” (met bijhorende armen in de lucht), tot verslaggeving van elke beweging in het buro (en dat zijn er heel veel) gevolgd door een “he?” als ik niet reageer.
Op de meeste dagen kan ik er wel mee lachen, maar vandaag probeer ik verdomme door te werken, en hij irriteert mij mateloos!

– de slechte losse thee die ik nu op het werk drink ipv de zakjes lipton. We hebben thuis zo'n grote voorraad dat ik geen nieuwe meer mag kopen tot de andere op is. En de reden waarom we zoveel hebben is omdat ik van al die smaakjes 1 keer geproefd heb en daarna beslist dat het toch zo gene goeie was. Gelukkig kan je veel camoufleren met citroensap, en nog gelukkiger hebben ze van die citroensap-in-melkpotjes-formaat op het werk.