Drukdrukdruk

Ons huwelijk komt dichterbij, en hoewel de zenuwen nog niet van zich laten horen begint de drukte wel te komen.

Het inrichten van de baby-winkel vorige week was al van een heel ander caliber werk dan ik gewoon ben achter mijn buroke. Ik kon er ook niet zo vroeg beginnen, daardoor ook niet zo vroeg vertrekken, veel later thuis dan normaal en totaal kapot van een ganse dag rechtstaan en rondlopen ipv stilzitten. Mijn voetjes en rug zijn dat helemaal niet gewoon.
Gelukkig nam Pluim de huishoudelijke taken naadloos over en kon ik meteen aan tafel schuiven als ik dan eindelijk thuis geraakte.
Het werk op zich viel steeds beter mee. Ongewild werd ik toch meegesleept in de stress om alles op tijd af te krijgen, en ik was elke dag ook meer op de hoogte van wat er al gedaan was en nog moest gebeuren.
En het was op tijd af hoor! De verf was hier en daar nog nat, en hier en daar ontbrak een levering, maar voor een buitenstaander was alles perfect in orde. De openingsreceptie was dus een succes.

Vorig weekend werden dan onze laatste uitnodigingen uitgedeeld, waardoor het weekend volgeboekt was met familiebezoekjes. Het ene bezoekuurtje werd al vlotter volgepraat dan het andere.
En nog voor we het gevoel hadden dat het weekend was begonnen, leek het al voorbij.

Maar da's niks, want deze week zou een stuk rustiger zijn: terug mijn normale werkuren en 's avonds op tijd thuis om eten te maken en te gaan winkelen en …
Behalve dan maandag toen ik met mijn vriendin had afgesproken om mijn huwlijkskapsel al eens uit te proberen.
Of vandaag omdat ik mijn nieuwe auto moet gaan halen en daarna naar de feestzaal voor de bespreking van vanalles en nog wat.
Of morgen omdat ik naar de naailes moet, want vorige week en de week ervoor ben ik er alweer niet geraakt.
Of vrijdag, wanneer het nieuwjaarsreceptie van het werk is…
Gevolgd door een weekendje elektriciteit leggen op de zolder, waar we ook nog steeds mee bezig zijn.

En eigenlijk snakken we allebei naar een weekje rust, dat we waarschijnlijk pas gaan vinden tijdens onze huwelijksreis in de Dominicaanse Republiek. Wat een geluk dat we niet de drukke rondreis door Thailand geboekt hebben…

Afwisseling

Wegens omstandigheden help ik deze week een handje in de babywinkel die mijn baas zijn vrouw zaterdag wil openen.
“Een leuke afwisseling”, dacht ik toen mijn baas het voorstelde.
Halverwege dag 1 zat ik echter al af te tellen naar volgende week wanneer ik weer gewoon achter mijn oude vertrouwde buro'tje zit.

Wat hebben we deze week dus geleerd?
 – kleerjes beveiligen met zo'n pin-door-de-kleertjes-en-dichtklikken doet mij heel hard denken aan de kortstondige tijd die ik doorbracht in de saté-fabriek: een mindless werkje waar maar geen einde aan lijkt te komen.
 – babykleertjes zijn niet gemaakt om op te plooien, en eigenlijk ook niet om aan net-te-grote kapstokken te hangen, maar je moet er toch iets mee doen he.
 – er is definitely geen talent in mij verloren gegaan in het runnen van baby-winkels.

Eindejaar

Anderhalve week verlof zijn voorbij gevlogen. Anderhalve week waarin:

•  we speelden met het Lego-treintje dat ik Pluim voor kerstmis kocht. We haalden zijn oude lego-blokken bij zijn ouders en bouwden al 2 stationnetjes, een tunnel en een paar auto'tjes.
  Ik blijf erbij dat we een ziekenhuis nodig hebben voor de werkmannetjes die langs de sporen werken en regelmatig overreden worden door de trein ;-)
  Itsie is trouwens ook een grote fan van lego. Niet zozeer van de trein, waar hij wel naar kan blijven kijken als die rondrijdt, maar meer van de losse blokken die rondliggen of die hij eigenhandig uit de plastieke zakken haalt. Het spreekt voor zich dat hij interesse verliest eens het blokje buiten poot-bereik onder de kast is beland en dat hij dan gewoon een nieuw blokje uit de zak gaat halen.
• we Super Mario Galaxy op de WII speelden. Volgens sommigen het beste spel momenteel op de markt, volgens Pluim het stomste spel. De besturing gaat niet zo geweldig zodat Mario soms vrijwillig het ravijn inloopt terwijl Pluim hem hardnekkig op het pad probeert te houden. Mario doet dat overigens vooral als je net voorbij een moeilijk stuk bent dat je nooit meer opnieuw wilt doen, maar vervolgens wel moet omdat hij zichzelf de dood heeft ingejaagd net voor het level uit was.
  Ik speelde vooral de bij-rol van sterretjes vangen en vijanden tegenhouden. Op het eerste zicht een aangename rol daar ik niks verkeerd kon doen, op het tweede zicht nogal een saaie rol aangezien er te vaak geen sterretjes te vangen vielen en ik ook niet alle vijanden kon tegenhouden. Meestal stond mijn aanwijzer zelfs ronduit in de weg.
• we veel te veel moesten eten op de talrijke familiefeestjes. Het eten was lekker, uitgezonderd de ganzenpastei: dat plakt in uw mond, heeft een vieze smaak, en blijft zo nasmeulen precies. Vorig jaar hadden we op hetzelfde familiefeestje ook al ganzenpastei. Toen heb ik het nog helemaal naar binnen gekregen, maar de gedachte aan toen was deze keer al voldoende om er niet meer aan te beginnen. Jak!
• we (ik) ongelooflijk lang in bed bleef liggen en 's middags nog een extra dutje deed. Om dan 's nachts niet zo goed meer te slapen, waardoor ik 's morgens langer bleef liggen en 's middags… U snapt het wel. Na 2 dagen werken zat mijn slaappatroon gelukkig weer in de plooi.
• ik nog 1 dag ging werken wegens 1 verlofdag te weinig om de hele week thuis te blijven. Een dag waarin in bitter weinig heb gepresteerd behalve mee gaan eten met collega's die eigenlijk met hun baas gingen eten op kosten van die baas waar ik eigenlijk niks mee te zien heb. Het was lekker, en vooral lekker lang. Van de namiddag bleef slechts anderhalf uur over.
• we onze eerste uitnodigingen verspreidden tijdens de familiefeestjes. De reacties waren niet overweldigend. Da's waarschijnlijk wel logisch, en zal met alle andere details van het feest ook zo zijn. Maar toch, een “Ooh, hoe ” zou toch wel mogen he. En gewoon de envelop niet open doen en naast zich neerleggen was het toppunt.

Over een weekje ga ik op skivakantie, en daarna wordt het tijd om alle trouwfeest-details die we nu nog gewoon uitstellen effectief aan te pakken.