Ik kijk eigenlijk heel positief terug op mijn keizersnede. Ik had namelijk een doemscenario in gedachten van een ingeleide bevalling die 24u zou duren, dan is een keizersnede van een half uurtje peanuts, nietwaar?
En mijn herstel daarna verliep ook zonder enig probleem.
Tot ik na 6 maand toch af en toe iets voelde in mijn buik, in de buurt van waar misschien een intern litteken kon liggen, op 10cm van het uitwendige litteken. Maar als ik daar iets van vroeg aan andere mensen werd het afgedaan als normaal. Natuurlijk zou dat allemaal wat gevoeliger blijven, het was immers een operatie geweest he.
Héél langzaamaan werd het erger. Van een onbeduidend gevoel evolueerde het naar steekjes in de buik en dan vooral als ik kleren had aangehad die druk uitoefenen op die plek.
Een klein jaar na de keizersnede ging ik ermee naar de huisarts. Die dacht dat het een littekenbreuk ofzo kon zijn en stuurde mij naar radiografie om er een echo van te laten nemen.
Daar konden ze mij vooral vertellen dat het “niets” was, en daarmee was de kous af.
Een maand later had ik mijn jaarlijkse afspraak met de gynaecoloog en daar besprak ik opnieuw mijn probleem.
Die voelde aan mijn buik en kon effectief iets voelen, maar ze had geen idee wat het kon zijn. Maar ze nam het wel serieus en wou het zeker en vast uitzoeken. Ze stuurde mij opnieuw naar de echografie, dit keer met meer instructies over waar en wat.
Op deze echo zagen ze 2 bolletjes met vocht in, samen 3 op 1cm. Zeker niet kwaadaardig, maar verder ook ongedefinieerd.
De gyn wist er eigenlijk ook geen blijf mee, en wou ook niet zomaar gekke dingen gaan doen. Bovendien had ik precies de laatste tijd wat minder last. We besloten om een maand later nog een echo te laten nemen om dan te zien of de bolletjes misschien vanzelf kleiner zouden worden.
In die afwachtende maand werd voor mij al snel duidelijk dat ik er enkel minder last van had omdat ik mijn kleding had aangepast en vooral kleedjes of niet-spannende zwangerschapsbroeken aandeed, zo weinig mogelijk dingen die spannen op de buik.
Op de derde echo waren de bolletjes dus niet kleiner geworden, maar eigenlijk ook niet groter. Ik had wel bij elke echo een andere echografist(e), en deze deed precies toch wel wat meer haar best om er iets van te maken.
Dat bleek ook uit haar verslag dat de gyn een week later ontving: ze had alle afmetingen veel duidelijker genomen, en suggereerde dat het misschien om baarmoederslijmvlies ging dat tijdens de keizersnede verdwaald was geraakt en zich op mijn buikspier had gehecht.
Om hierover meer duidelijkheid te krijgen moest ik een NMR scan laten nemen.
In de wachttijd voor die scan en een nieuwe afspraak met de gyn, had ik toch wel vaker last. Niet dat de pijn erger wordt, maar ik voel het wel vaker. Waar ik het eerder altijd wel kon terugbrengen tot “tja, gisteren verkeerde broek gedragen”, werd het al “vannacht te spannende pijamabroek (met elastiek!!)”, tot “geen idee meer wat ik nu verkeerd aanhad…”
Gisteren bij de gyn kwam dus het verlossende antwoord: voor zover ze het op een scan met zekerheid kunnen zeggen, is het verdwaald baarmoederslijmvlies.
Ze gaan het operatief verwijderen. Via hetzelfde litteken als de keizersnede maar deze keer gaan ze zo diep niet moeten snijden. Het zou dus allemaal minder zwaar moeten zijn.
Volgende week weet ik meer over het wanneer en hoelang, maar er is in ieder geval licht aan het einde van de tunnel. Ik moet geen nieuwe zwangerschapskledij meer gaan kopen, zo’n anderhalf jaar na mijn zwangerschap…
Fikachu 