De maand waarin hij officieel alleen kon zitten.
De 10 seconden van eind vorige maand werden al snel enkele minuten. In het begin zakte hij nog voorover en plooide zichzelf zo een beetje dubbel als hij moe begon te worden, maar ondertussen kan hij zich al mooi recht houden en zelfs van voorover leunen naar terug recht zitten gaan.
De maand waarin hij zijn verschrikkelijkste groeisprongetje so far maakte.
Volgens het redelijk populaire “Oei, ik groei!” boek maken alle baby’s op gezette tijden groeisprongetjes. Ze zijn dan een tijdje ambetant omdat hun wereld in sneltempo verandert en ze kunnen daar geen weg mee. Ze willen dan meer aandacht van mama en wenen vaker. Als je dat weet, zou je als moeder beter moeten kunnen omgaan met groeisprongetjes omdat je begrijpt wat je baby nu doormaakt. En de troostprijs na die moeilijke tijd is dat je baby ineens een hoop nieuwe dingen kan!
De eerste groeisprongetjes zijn op 5, 8 en 13 weken. Niks van gemerkt!
Groeisprongetje 4 is op 4 1/2 maand. Gedurende 2 weken leek het alsof hij de hele dag weende of zeurde. De eerste week was ik nog vrij begripvol. Ik probeerde hem te troosten als hij het moeilijk was en elke avond liep 1 van ons een uur met een krijsende Zoon op de arm van de ene kamer naar de andere op zoek naar iets wat hem het zwijgen zou opleggen.
“Sommige mama’s vinden het welletjes”, zegt het grote boek over dit groeisprongetje. Na een week vond ik het inderdaad welletjes en legde ik hem op dutjes-uur gewoon wenend in zijn bed en ging elk minuutje terug om zijn tutje en doekje te geven en terug weg. Vijf minuten! Slechts 5 luttele minuten heeft hij in zijn bedje geweend voor hij stil was! Terwijl ik al een ganse week uren bezig was om hem te troosten! Spijtig genoeg kon hij een kwartier na een dutje al opnieuw beginnen zeuren en was zelfs de 2de week een zware week.
Maar net zoals het boek belooft, was het ineens voorbij en kon hij ineens zijn speelgoedjes deftig vastpakken.
De maand waarin Zoon voor de eerste keer naar de creche ging.
Hoewel Zoon na 2 moeilijke weken terug minder weende, kreeg ik mezelf maar niet herpakt. Ik had totaal geen energie om met hem bezig te zijn, te gaan wandelen of andere dingen te bedenken om hem bezig te houden. En aangezien het eerder van kwaad naar erger ging ipv omgekeerd, ben ik uiteindelijk toch naar de dokter gestapt. Die gaf mij een paar pillekes om mijn hormonen terug op peil te krijgen en de raad om Zoon af en toe uit handen te geven zodat ik een beetje tijd kreeg voor mezelf. Na een nachtje bedenktijd over dat advies besloot ik aan de creche te vragen of hij deze maand al af en toe een paar uurtjes mocht komen. Het schuldgevoel dat ik mijn eigen kind niet aankan, kon ik daarbij nog een beetje de kop in drukken door mezelf te vertellen dat het zowieso niet slecht is voor Zoon dat hij dan op een gezapiger tempo aan de creche kon wennen.
En zodoende mag hij een maandje vroeger dan gepland 3 dagen per week 2 uurtjes bij de kindjes gaan spelen. Deze week heeft hij zijn wendagen gehad: eerst een uurtje met mama, dan een half uurtje alleen en een uurtje alleen. So far doet hij het prima. Geen huilbuien van het lawaai, soms wel wat meehuilen met de andere kindjes, maar vooral beetje spelen op de mat en kijken naar de andere kindjes.
De pilletjes deden ondertussen ook al hun werk en het leven ziet er weer wat beter uit. En Zoon heeft uit het niets ineens geleerd om alleen op de mat te spelen. Vorige week pakte hij een speelgoedje nog gewoon om het te pakken, deze week toont hij echt interesse in zijn speelgoed en dan vooral wat er net buiten zijn bereik ligt. Meestal valt hij tijdens het reiken op zijn buik, zit hij dan vast en moeten wij hem weer rechthelpen. Voor kruipen is het immers nog veel te vroeg, maar hij doet zijn best. Vooral de afstandsbediening van de tv interesseert hem mateloos. Als hij die ziet gaat hij echt het onderste uit de kan halen om ze vast te krijgen.
De maand waarin Zoon en Itsie elkaar ontdekten.
Zoon kon al geïnteresseerd naar Itsie kijken, terwijl Itsie tot voor kort zich enkel ergerde aan het toegenomen lawaai. Maar Zoon strekt nu zijn handjes uit naar Itsie als die voorbij komt gewandeld, en dan blijft Itsie toch wel aarzelend wat hangen om eens van ver aan die handjes te ruiken. En Zoon lacht zo breed hij kan als Itsie zo dicht bij hem blijft staan! Van enthousiasme kan hij het niet laten zijn hoogste kraaitje te slaken (ook een nieuwe ontdekking), en daarvan slaat Itsie natuurlijk op de vlucht :-)
De maand waarin Zoon zijn spiegelbeeld ontdekte.
Als je met hem voor de spiegel gaat staan, dan lacht hij naar zichzelf en wil eens met zijn handjes voelen aan die andere baby. De spiegels thuis staan dus allemaal vol handafdrukjes.
In de creche hangt ook een grote spiegel, en als hij zichzelf daarin ziet tussen de andere kindjes lacht hij ook. “Oef, die andere baby van thuis is er ook!” :-)
En terwijl ik gisteren ging shoppen om mezelf te voorzien van een nieuwe niet-zwangere wintercollectie, kon ik hem tijdens het passen gewoon met buggy en al voor een spiegel parkeren en hij was een tijdje zoet.
De maand waarin hij zijn eerste groentenpapje at.
Fruitpap gaat ondertussen vlot binnen, al moet ik sinaasappels en kiwi’s vermijden want daar krijgt hij serieuze krampen van. Maar de appel-banaan gaan er goed in en vervangen al een volledige fles.
Tijd dus om met groetenpap te beginnen. Ik heb de indruk dat de smaak hem niet zozeer stoort, maar wel de structuur van de pap. Als ik de appel-banaan rasp ipv te mixen, dan komt er ook meer pap uit dan er in gaat. En de eerste wortelpap had ook een iets plakkerigere structuur dan fruitpap en dat vond hij blijkbaar niet zo leuk. Venkelpap valt dan weer beter mee en daarvan at hij bij de eerste poging toch al 50 gram. Ook hier moet ik weer opletten met groenten die slecht zijn voor zijn darmen, maar ik denk dat hij er verder wel snel mee weg zal zijn.
En terwijl hij vorige week nog braaf in zijn stoeltje bleef zitten, niks doend met zijn handjes, hangt hij nu zo ver over als hij kan richting het bordje of potje dat ik vast heb en graait het vast als hij de kans krijgt. Gelukkig kan een leeg potje voor hem wel als afleiding dienen.
De maand waarin ik dacht dat blauw zijn lievelingskleur was.
Als hij de blauwe spa reine fles in het oog krijgt, dan moet hij ze hebben-hebben-hebben! En het blauwe ballonhondje dat hij op de jaarmarkt kreeg (zo een lange smalle ballon geplooid in de vorm van een hondje), lijkt momenteel enkel nog op een hondendrolletje maar blijft toch zijn favoriete speelgoed. En wij maar duur educatief verantwoord speelgoed kopen… ;-)
Fikachu 