De laatste dagen gaat het slaaptijdverhaaltje over Pluizerd de eekhoorn die door een mama-poes wordt grootgebracht.
Waarschijnlijk door een al zielig doodgegane echte mama, maar daar wordt niet op ingegaan.
Poes en eekhoorn leven dus vredig samen op de boerderij, tot er op een nacht brand uitbreekt.
Mama-poes kan ontsnappen, maar Pluizerd zit nog in de schuur. Poes gaat natuurlijk terug naar binnen om kind te bevrijden, maar komt daarbij zelf vast te zitten in de brand. Pluizerd loopt ondertussen zo ver hij kan van de brand weg, terwijl poes zich uiteindelijk toch weet te bevrijden. Oef!
“En morgen lezen we dan verder hoe ze elkaar weer vinden, he Zoon?”
“Nee mama, ze zien elkaar nooit meer.” (Oma heeft het verhaal al eens gelezen, dus hij weet het al. Voor mij is het nieuw)
“Hoe, ze zien elkaar nooit meer? Wat een zielig boek is dat! Vind je dat dan niet verdrietig?”
“Nee, want Pluizerd de eekhoorn moet eigenlijk toch in het bos wonen.”
“Mja.. En voor de mama dan, is die niet verdrietig?”
“De mama weet dat Pluizerd in het bos moet zijn, en daarom is ze niet verdrietig.”
Maar wel wereld-vergaand-huilen als hij zijn melk niet heeft gekregen ’s avonds!
Fikachu 