Zoon speelt graag buiten. Zo graag dat hij nooit binnen wil komen.
En omdat ik het zo beu was elke keer een krijsende koter de trap op te sleuren die daarna nog een half uur bleef wenen dat hij wil “buiten pelen”, zocht ik naar een constructieve oplossing.
Ik navolging van de kookwekker om slaaptijd aan te kondigen, kreeg hij een zandloperhorloge. Je kan dan instellen hoe lang hij nog mag buitenspelen, en als al het zand door de (digitale) zandloper is gelopen, dan piept het horloge en verschijnt mama-konijntje op het scherm om hem naar binnen te wenken.
Dag 1: ik stelde de tijd in op een half uur (nadat hij al een uur aan het spelen was), en deed het horloge rond zijn pols. Wonder boven wonder mocht het al aanblijven!!
Al zijn vriendjes superjaloers, de mama’s erg geïnteresseerd.
20 minuten later was hij zijn horloge al beu en moest het uit. “Ok, maar je moet nog steeds binnen als het konijntje piept hoor!”, riep ik hem nog achterna.
Toen het uiteindelijk afliep en ik hem ging tonen dat het konijntje piepte, negeerde hij mij eigenlijk compleet. “Lap, dat gaat hier niet werken”, dacht ik.
Ik ruimde het speelgoed op, toonde opnieuw zijn horloge, en pakte hem gewoon op. Samen riepen we “dada” naar alle kindjes, en in alle rust en stilte (!!) gingen wij naar binnen!
1-0 voor het konijntje!
Dag 2: verliep eigenlijk grotendeels hetzelfde. Hij hield het horloge niet aan tot het afliep, maar toen het konijntje kwam piepen, riep hij “dada iedereen” alsof zijn leven er vanaf hing en ging mee naar binnen!
2-0 voor het konijntje!
Ik vermoed dat er nog een moeilijke periode gaat komen eens het nieuwe eraf is, maar voorlopig vind ik het de beste uitvinding ooit :-)
Fikachu 