Hij concentreert zich nu ook duidelijk op bepaalde vaardigheden en kan daar dan 1 of 2 weken elke dag mee bezig zijn.
Vorige week was het puzzelen. Hij heeft een puzzelboekje waar 5 puzzels van telkens 4 stukken instaan. Dat boekje ligt al sinds zijn geboorte bij zijn andere boekjes, maar vorige week kwam hij daar ineens mee aangedragen. Eerst gewoon om in te kijken. Maar tijdens het bladeren vallen die puzzels daar natuurlijk uit, en dan moest mama ze terug maken. Ik probeerde vervolgens op elk stukje iets te vinden waaraan hij kon herkennen waar het stukje moest komen (oor van konijntje, laarsjes van konijnje, zon, bloem, paraplu…), en al snel kon hij perfect aanwijzen waar elk stukje moest komen.
Langzaamaan probeerde hij ook af en toe zelf een stukje ineen te steken, meermaals gevolgd door stukjes die door het huis vlogen uit frustratie.
Ondertussen is er één puzzeltje waar hij 3 van de 4 stukjes alleen kan maken als hij echt wil. En de interesse begint nu wat te minderen.
Maar dat puzzelboekje gaat wel nog steeds elke dag mee in bed en mee naar de creche!
Vóór het puzzelboekje was hij heel hard bezig met woordjes. Toen deed hij niet liever dan in boekjes alles aanwijzen en luisteren naar het bijhorende woord, proberen uitspreken en dan eeuwig blijven herhalen. Hij heeft zelfs kaartjes met “mijn 100 eerste woordjes”, die toen mee in bed en naar de oppas moesten. En dan moest ik die 1 voor 1 voorhouden en dan zei hij het bijpassende woordje, en regelmatig stak ik er een paar nieuwe bij die hij dan bijleerde.
Ondertussen heeft hij de spelregels veranderd: hij zegt een woordje en ik moet het bijhorende kaartje zoeken. Niet zo simpel met 50 kaartjes!
Toen de woordjes in een bepaald boekje op waren, besloot papa hem kleuren te leren: paars en oranje.
Hij had die avond toevallig zijn paarse pijama aan, en papa vergeleek het paarse kleurpotlood met zijn paarse broek. Paars.
Ik dacht dat het daarvoor nog te vroeg zou zijn, maar de ochtend erop speelde Zoon met de kleurpotloden en hield onmiddellijk het paarse potlood tegen zijn paarse broek! Zou hij nu gewoon denken dat “paars” staat voor “broek”?
Later speelden we met mozaïekjes (kleine blokjes/pinnetjes die je op een rooster kan pinnen en zo figuurtjes vormen), en aangezien elk blokje “blok” noemt, begon ik ze ook maar met hun kleur te benoemen.
Ondertussen kent en hérkent hij heel vlot de kleuren paars, blauw, oranje en wit. Van rood en geel kan hij maar niet onthouden hoe het noemt.
Hij begrijpt ook heel veel:
“Mama kan je nu niet pakken, gaan we samen in de zetel zitten?”, en Zoon pakt mijn hand vast en we gaan samen naar de zetel.
“Papa komt je uit bed pakken, mama zal alvast beer-poes-kaatje-doek-puzzelboek meenemen. Nog even wachten he”, en Zoon wacht in stilte.
“Pak de kruk maar, dan kan je zelf op de grote stoel gaan zitten.”, en Zoon gaat zijn opstapje halen, mompelt ondertussen iets dat klinkt als “krk”, zet het naast de stoel en klimt erop.
En de meest indrukwekkende: “Kan jij zelf in de auto gaan zitten?”, en Zoon zette zijn knietje in de deuropening, ging rechtstaan in de deuropening, zette zijn knietje op het stukje zetel naast zijn autostoel, kroop verder in zijn autostoel en draaide zich in de autostoel zodat hij goed zat! En het enige wat ik deed was achter hem klaarstaan om hem op te vangen als hij zou uitschuiven. Ondertussen wil hij zelfs niet meer dat ik nog zo dicht sta!
Als hij niet wil meewerken met iets, is het vaak gemakkelijker om hem met het juiste argument te overtuigen:
“Beer is heel moe, die wilt graag met jou gaan slapen. Ga jij mee slapen met beer?”, en Zoon gaat mooi slapen.
“Gaan we je pijama aandoen?”, “Nee”, “Maar het is de PAARSE pijama”, “Paajs!”, en Zoon doet zijn pijama aan.
’s Morgens kan dat wel wat tegen ons gebruikt worden: “Kleertjes aandoen?”, wijst naar pijama, zegt “Paajs!” en weigert pijama uit te doen. En paarse t-shirts of broeken heeft hij niet :-( Paars wordt namelijk vaak gecombineerd met rose en hoort dus tot de meisjes-outfits… In zo’n gevallen, vooral op een doordeweekse dag waarop alles volgens een strak tijdschema moet gebeuren, wordt de pijama dan toch tegen zijn goesting uitgedaan en de kleertjes tegen zijn goesting aangedaan. En hoewel wij fysiek nog altijd de bovenhand hebben, kan hij toch wel heel gemeen elk stukje pijama hardnekkig vasthouden, op een onbewaakt moment terug zijn arm ín een juist uitgekregen pijamamouw wurmen, of uít een net aangekregen t-shirtmouw… Maar meestal geeft hij zijn protest na 1 kledingstuk wel op en prijzen wij daarna zijn medewerking de hemel in :-)
En als laatste wil ik u toch ook de opmerking van de creche niet onthouden:
“Is hij flink geweest vandaag?”
“Amaai nie! Zoon is altijd heel flink. Waren alle kindjes maar zoals hij…”
*fier over zoon*
Fikachu 
Voor dat je het weet praat hij zijn mama en papa onder tafel.Zou hij dat van de kant van Zonhoven geerft hebben?(oma kon er ook wat van) En mama alles inorde met de buik?Groetje H.D.