Bijna 17 jaar is onze kat ondertussen en hij is nog altijd heel fit. Hij is nog altijd een beetje te dik, maar hij kan ook nog altijd over de omheining springen om de katten van de buren weg te jagen.
Begin van de week was hij wat ziek en sindsdien eet hij bijna niks meer. Na een paar dagen afwachten, ging ik toch maar met hem naar de dierenarts.
Waar het vroeger een heel gevecht was om Itsie in de auto te krijgen, gaat dat stuk steeds gemakkelijker naarmate hij ouder wordt. Maar waar hij vroeger altijd verlamd van de schrik braaf stil zat bij de dierenarts zelf, wordt dat steeds moeilijker.
Lang verhaal kort: hij heeft 2 keer uitgehaald naar de dierenarts, waarvan 1 keer met succes, de hele tijd zitten blazen en grommen, en 2 keer ontsnapt van de tafel.
Voor zover de dierenarts kon zien en voelen, is Itsie nog heel gezond en is er geen duidelijke oorzaak voor zijn verminderde eetlust. Hij is ontwormd en kreeg iets tegen de misselijkheid. En nu afwachten of hij snel terug gaat eten.
Voor mij was dat dierenartsbezoek een memorabele gebeurtenis, maar Itsie ging gewoon in de zon liggen alsof er niks is gebeurd.
Het was bang afwachten wat het weer ging geven, want de ene weersite voorspelde regen, de andere droog. Maar al bij het begin van de rit merkten we dat het beter weer ging zijn vandaag. Bij het verlaten van Reykjavik hadden we eindelijk vergezichten, nu de mist was weggetrokken. En dat was best wel de moeite, overal wel bergen in de verte.
Het doel vandaag was om naar Vik te rijden, het meest zuidelijke dorpje. Onderweg zouden we een aantal watervallen, strand en speciale rotsen zien.
Eerste stop was een waterval die gevoed werd door de Eyjafjallajökull gletsjer. Eyjafjallajökull is de vulkaan die in 2010 het hele luchtverkeer lamlegde door het stof dat hij verspreidde tijdens zijn uitbarsting. Aan die waterval maakten we een wandeling naar nog 3 andere watervallen vlakbij. Fascinerend hoe de rotsen rondom gevormd zijn door de erosie van die waterval. Soms verdwijnt het water even terug in de berg, om wat verder weer als een riviertje (of nieuwe kleine waterval) aan de oppervlakte te komen.
Onze 2de stop was opnieuw een waterval. Hier kon de waterval ook van de bovenkant bewonderen. Alleen moest je daarvoor wel 82m omhoog via een gammele metalen trap die in 2 richtingen gebruikt werd en maar aan 1 kant een leuning had.
Zoon racete omhoog, wij kwamen een stuk later toe, helemaal kapot van de inspanning. En het naar beneden gaan was dan misschien minder inspannend, het was toch best angstaanjagend om zonder leuning zo’n hoge trappen te moeten afdalen. Ook daar was Zoon ons lang voor, hij stond beneden al wat foto’s te trekken van de regenboog die bij de waterval ontstaan was.
Het landschap onderweg naar Vik was, mede dankzij het droge en heldere weer, veel mooier dan wat we tot nu toe hadden gezien. Ik ontdekte tussendoor nog meer watervallen langs de bergwanden, en begon te beseffen dat al die bergen bedekt waren met gletsjer-ijs dat zijn weg naar beneden moest vinden als het dooit, en dat er vaak een waterval in dat pad zat. Dus als je een rivier ziet onderaan zo’n berg, kan je bijna zeker zijn dat er in de buurt een waterval te zien zal zijn.
De zee of meren waren ook nooit ver weg, dus heel vaak hadden we links bergen en rechts water (of omgekeerd op de terugweg).
We aten ‘s middags in een gezellig restaurantje in Vik. Ook weer heel lekker eten, heel vriendelijke bediening.
Na de middag trokken we naar het strand. Met zwart zand, hier op vulkanisch IJsland. Raar om te zien. De zee was ook heel wild, met golven die hoog uiteenspatten op het strand.
We maakten nog een wandeling op een klif met uitzicht op datzelfde strand, en begonnen dan aan onze lange rit terug naar Reykjavik.
En op dag 4 vertrokken we ‘s morgens vroeg terug naar huis.
Er was veel regen voorspeld dus we besloten de kortste van de dagtrips vandaag te doen: de golden circle. En het heeft absoluut geregend, de hele trip lang.
En bovenop de regen, begon de trip ook heel mistig. Op een bepaald moment was er zelfs zoveel mist dat we totaal geen uitzicht meer hadden. We zagen de weg voor ons, maar dat was het dan ook. En dan ineens waren we uit de mist en zagen we eindelijk wat landschap!
De eerste stop van de dag was Kerid, een grote krater met water op de bodem. We wandelden langs de bovenhand van de krater en konden zien dat het water nog heel hard bevroren was.
Spijtig genoeg was het echt heel hard aan het regenen en waaien, dus het was niet echt een idyllische wandeling. We waren allemaal blij toen we terug de auto in konden. Iedereen was wel voorzien van een waterdichte jas, maar onze broek was doorweekt. Gelukkig was de auto voorzien van zetelverwarming.
Na een half uurtje rijden, kwamen we bij onze 2de stop: Geysir. Ook daar regen en wind, dus we zijn naar die geiser gewandeld, gezien dat hij omhoog spoot, en terug in de auto gestapt.
Derde stop: Gulfoss, een grote waterval. Ook daar regen en wind, en ondertussen begon dat wel op ons gemoed te wegen, en voorbij de waterdichte grenzen van mijn jas te gaan.
Zoon had er ondertussen ook de pest in. Wandelen is al niet zijn favoriete bezigheid, maar de regen stak hem ook heel hard tegen. Hij was dus niet echt aan te spreken, tot Pluim hem in een souvenirwinkel een tas met de tekst “I am a ray of fucking sunshine!” voorhield. Toen kon hij ineens ook weer lachen met zijn miserie.
We besloten toch om de golden circle te laten voor wat hij is, en terug te keren naar Reykjavik. Dat bleek nog niet zo’n slechte beslissing, want in Reykjavik was het droog en scheen af en toe zelfs de zon. We maakten een standwandeling: langs het water naar de Sun Voyager en Harpan, en vervolgens naar de speciale moderne kerk.
We sloten de avond af in de Lebowski bar, hamburgers & cocktails.
Sinds onze reis naar New York geannuleerd werd door corona, zijn we niets meer echt op reis geweest. Hoog tijd om daar verandering in te brengen, en zo boekten wij een paar dagen IJsland in de paasvakantie.
Onze vlucht vertrok om 14u, en na 3u reizen en een tijdsverschil van 2u waren we om 15u al in IJsland. De bagageafhandeling en ophalen van de huurauto ging ontzettend vlot, en we waren al snel op weg naar Reykjavik.
We wisten dat het weer in IJsland heel wisselvallig kon zijn, en ik was volledig voorbereid op ijzig koud, veel wind, en een beetje regen. We kregen gewoon koud, heel veel wind, en spijtig genoeg ook heel veel regen.
In de buurt van de luchthaven was het landschap nog heel erg vlak. Weidse uitzichten met steeds dezelfde beige verdorde grassen en oneffen rotsige ondergrond. Hele wilde natuur eigenlijk, en wat ook opviel: géén huizen! Dat laatste veranderde natuurlijk wel naarmate we dichter bij de hoofdstad kwamen, maar opvallend hoeveel onbebouwde oppervlakte IJsland heeft.
Na het inchecken in het hotel gingen we meteen naar Perlan, een expositie over IJsland. We begonnen met een film over het noorderlicht en de bijhorend mythische verhalen. Daarna liepen we door de tentoonstelling over alle fauna en flora in IJsland, en gingen we door de langste indoor ijstunnel ter wereld. -15° was het daar, en we zijn die tunnel vrij snel doorgelopen. Daarna dachten we nog even van het panoramisch zicht te genieten op het observation deck bovenop Perlan, maar door de hevige wind en harde regen, werd dat eerder een race rond de koepel.We sloten af met een indrukwekkende film over de laatste vulkaanuitbarsting in 2022. Toen is er een vulkaan vrij dicht bij Reykjavik 6 maand lang actief geweest, inclusief stromende lava, heel impressionant.
Aangezien het weer niet uitnodigend was om de stad te verkennen, zijn we ‘s avonds in het hotel gaan eten. Dat was nog verbazingwekkend goed eten. IJslanders weten wel hoe ze hun eten moeten kruiden! En toevallig had het hotel ook nog een goeie cocktail bar, dus we kregen de avond wel gevuld.
Itsie was altijd al een beetje te dik volgens de dierenarts, maar in 2019 kreeg hij “light” voeding en was hij toch eindelijk 100 gram afgevallen. 100 gram per jaar is niet slecht voor een kat, volgens de dierenarts die er goede hoop in had.
In 2020 kreeg hij diezelfde voeding, maar begonnen wij thuis te werken. En Itsie leerde daar zijn voordeel uithalen. Waar hij vroeger altijd een stille kat was die je nooit hoorde miauwen, leerde hij dat miauwen de sleutel is tot eten krijgen. En niet meer enkel ‘s morgens voor het werk en ‘s avonds na het werk, maar ook om 10u, of 11u, of ‘s middags…
Dus toen hij in augustus naar de dierenarts moest, was hij geen 100 gram meer afgevallen, maar 500 gram bijgekomen!
We proberen sindsdien iets strikter te zijn op de hoeveelheid eten die hij krijgt per dag, maar Itsie is sterker dan ons. Er is altijd wel iemand die het gemiauw beu is en toegeeft. Ach, liever een dikke maar gelukkige kat, zeker?
We hadden al 2 weken op voorhand de waarschuwing gekregen dat we moesten zorgen dat alles in orde was om van thuis te kunnen werken, en Pluim werkte zelfs al een week van thuis toen de officiële thuiswerk periode begon.
Zoon was op dat moment nog ambetant dat hij nog naar school moest, maar amper 1 nacht slapen verder kon ik hem vertellen dat hij nog 1 dag naar school moest en dan 5 weken thuis mocht blijven.
De juf vertelde hem die laatste dag dat ze al het werk dat ze normaal in de klas deden nu thuis gingen moeten doen, dus hij was al lichtelijk in paniek toen we maandagmiddag nog steeds geen werkbundel ontvangen hadden. Hij ging immers te weinig tijd hebben om alles te doen als die bundel niet snel ging komen!
Uiteindelijk is hij een half uur per dag bezig met die bundel. De rest van de tijd zit hij op zijn ipad, laptop of achter een boek. Want voor ons gaat het werk wel onverminderd voort.
Thuis werken is niet zo tof als het leek toen we nog op kantoor zaten 😛 Je kan niet zomaar een vraag in de groep gooien, je moet daarvoor eerst iedereen bellen. Je kan niet op het scherm wijzen of snel iets op papier tekenen. En we zitten net in een periode dat er veel gediscussieerd moet worden over de volgende blok werk. Maar goed, je past je aan, en alles gaat wat trager, maar er begint een nieuwe structuur te komen.
Wij hebben dan nog het geluk dat we elk onze eigen werkplek hebben: Pluim in zijn buro, ik op onze slaapkamer en Zoon in zijn kamer. Voor Zoon hebben we in onze kamer ook een kleine tafel bij gezet waar hij zijn huiswerk komt maken, en af en toe komt hij op ons bed zijn boek lezen. ‘s Middags eten we samen, en als we ‘s avonds in de living zitten voelt het ook echt als “weg van het werk”.
Ook Itsie heeft zich een beetje moeten aanpassen. Die had zich namelijk mijn burostoel toegeëigend voor zijn overdag-slaapje. Dus ik heb voor hem plaats gemaakt op de kast naast de buro, en nu ligt hij afwisselend daar of op het bed. Als hij honger heeft, miauwt hij net zo lang tot ik met hem naar beneden ga, en als hij buiten wilt valt hij Pluim lastig. Hij ziet de voordelen wel, van dat thuiswerken.
En nu op zaterdag ligt hij terug op de burostoel! En hij kijkt mij heel boos aan als ik op de kamer kom, niet bereid zijn plaats af te geven 😁
Januari, ik zet het nieuwe pak wc papier in de kast in de badkamer.
Een week later, Pluim koopt nog een pak wc papier. Ik maak wat extra plaats in de kast en duw het erbij.
Twee weken later, Pluim denkt bij zichzelf: ik heb thuis geen pak wc papier zien staan, ik zal er maar een kopen. Ik maak plaats in een keukenkast voor het derde pak wc papier.
Lang verhaal kort: nog voor de crisis begon hadden wij al 5 pakken wc papier 😎
En het laatste pak wc papier staat gewoon ostentatief in de wc, zodat iedereen duidelijk weet dat er nog genoeg is 😛
We hadden een reis geboekt naar New York in de paasvakantie. Het is 6 jaar geleden dat we nog echt op reis gingen, maar dit jaar ging het gebeuren!
Toen 2 weken geleden corona echt aan zijn opmars begon, hadden we al eens bij het reisburo gepolst of we niet konden annuleren. Liever thuisblijven dan ginder vastzitten enzo. Maar we hadden een promotiepakket geboekt, en die zijn per definitie niet annuleerbaar, en bovendien hadden we geen annulatieverzekering afgesloten omdat ik daar niet in geloof. Er staat altijd wel iets in de kleine lettertjes waardoor ze toch niet moeten terugbetalen. Dan maar afwachten wat het zou geven.
En toen besliste Trump voor iedereen: Europeanen mogen de volgende 30 dagen de VS niet meer binnen. Wij vertrokken over 26 dagen…
Maar daardoor kunnen we nu wel gratis omboeken naar een corona-vrijere periode, zo op het einde van de zomer bijvoorbeeld. Dus New York, we komen wel, maar nu nog even niet.
Ergens in het najaar plaatsten we 4 tuinschermen om de inkijk naar de buren een beetje te beperken. Dat zag er zo uit:
Vanmiddag, nog voor de grote storm op zijn ergst was, gebeurde dit:
En toen hebben we maar heel snel alles terug afgebroken en in de garage gelegd.
De verankering in de beton is losgetrokken door de wind, dus hoewel er slechts een paar panelen echt beschadigd zijn, weet ik niet of (en hoe!) we ze ooit gaan terugzetten.
Gelukkig was de rest van het huis wel bestand tegen de storm.
Fikachu 